Ülkücan Sütbaş

ben ve göz farlarım aşkın ne olduğunu anlamıyoruz saçımız çekiliyor geceye doğru tüm teller ayla bağlantılı çalı süpürgesi var elimde temizliyorum kırılmış barbimi gerçi benim olan yani yalnız -bana ait- olan bir şeye rastlamadım henüz dirseğimde oturan şu adamı tanımıyorum tanımlıyorum sadece tel

TREN Ülkücan Sütbaş gözümü açtım dopamin kapadım zemheri perdeler yüksek mertebeye tutunmayıp ihmâle bırakıyorum asrımı bir kili eziyorum ağlayarak sürünerek mermilere kafa tutarak bir tren kalkıyor Anadolu’dan sonsuza #bindokuzyüzondört# modern kaslarım ve ben kaçırıyoruz treni Tomris’e diyorum b

kan dolaşıyor denildi kent dönüşüyor kan ruhunu arıyor uyuşmaya çalışıyor zıvanalarla esmeralda kadar güzeldi boynunda yağ biriktiren kadın balkonu olmayan evlerin çarşafları cafcaflı odalara asılır, kılı kırk yararak bunu yaparak boyunlarda taşınır ağacın uzuvları boylu boyunca esrik dünyanın yüzü