TREN
Ülkücan Sütbaş
gözümü açtım dopamin
kapadım zemheri perdeler
yüksek mertebeye tutunmayıp
ihmâle bırakıyorum asrımı
bir kili eziyorum ağlayarak
sürünerek mermilere kafa tutarak
bir tren kalkıyor
Anadolu’dan sonsuza
modern kaslarım ve ben
kaçırıyoruz treni
Tomris’e diyorum bunu
bana bileklerini ver
onlarla çarpışayım
hırkası için yârimin
ölümüm çöl sularından
gözler gördüm, yurdumun gözleri
dış hâresi yeşildir
heyecanlıdır çocukları
kimse bilmez kaç dağı vardır
aşk için delinecek
ölümüm karların elinden